Veðurútlitið var ekki spennandi, rigningu spáð svo til alla leiðina sem fara átti í dag. Og það stóðst, 268 km eknir, svo til allir í rigningu, þrumum og eldingum. Við höfðum svo sem rætt það, að ef við lentum í rigningu væri best að finna sér hótel og halda áfram þegar upp styttir. En hér var ekki margra kosta völ, höfðum sett stefnuna á bæinn Sivas og á leiðinni þangað voru ekki margir fýsilegir kostir til næturgistingar. Fararbroddurinn var kominn vel á annað hundrað km án pásu og taldi ég víst, að hann tæki engan séns á því að stoppa og láta mig tala sig inná að reyna að finna afdrep í einhverjum smábænum á leiðinni, sem þó voru ekki margir. Þegar hann loks lét svo lítið að leita skjóls og fá sér tesopa, voru ekki nema um 140 km eftir á áfangastað og var sammælst um að stoppa kannski tvisvar á þeim spotta og fara ekkert allt of hratt yfir. Hitinn var kominn niður í 13 gráður og leiðinda strekkingur á köflum. Við ökum hér eftir miðjum Anatólíuskaganum í um 1.000 til 1.300 m hæð, sem skýrir hitastigið. Um miðbik leiðarinnar sáum við í fjarska fjall með snækolli á toppnum. Ekki það sem fyrsta kemur upp í hugann þegar rætt er um Tyrkland.
Á leiðarenda náðum við vandræðalaust og ókum beint á Sivas Büyük Otel í miðbænum, en því hafði verið stillt inn í „ratarana“ okkar. Þetta reyndist hið fínasta hótel, með flottum rúmgóðum herbergjum, spa í kjallaranum og hársnyrtistofu og annarri þjónustu innanhúss. Fyrir verelsið máttum við punga út sem nemur kr. 5.100 og var þá morgunverðarhlaðborð innifalið.
Undir kvöld stytti upp og röltum við þá um stræti og torg, nærðum okkur og undruðumst með sjálfum okkur yfir því, hve nútímalegt hér er og hreint í þessum 350.000 manna bæ, eins og reyndar víðast, þar sem leiðir okkar hafa ratað hér í landinu.
